Dorien Plaat
“Niet het dode,
noch het eeuwige of het goddelijke,
slechts het levende,
het uiterst kleine, stille, onaandoenlijke
en eenzaam levende.
Dat is wat ik zoek.”
Artist statement
In mijn werk zoek ik naar puurheid , geen grote gebaren geen gekunsteldheid, grofheid, karikatuur. Ik zoek het moment waarin de persoon zichzelf eigenlijk probeert te verbergen maar zich toch laat zien, zijn kwetsbaarheid toont in heel kleine ‘gebaren’. Niet helemaal naakt of tot het bot maar op het randje van het toelaatbare. Wie zijn toelaatbare?
Tot het randje want er is ook een bescherming ingebouwd. Soms ligt dat in een ketting die afleidt of een kroontje of bikini een kleine glimlach…afleidingsmanouvre.. de bescherming om niet afgebrand te worden afgeslacht of misschien doorgrond. Er is vaak ook een afstand,…tot zover, niet verder..ik houd je tegen…
De ogen weerspiegelen het meest daar is het centrum. De rest moet niet afleiden. De figuren zijn alleen in de omgeving Er is geen omgeving de omgeving zijn ze zelf. Die zit in hen.
De ogen kijken je aan.
Deels om jou in de gaten te houden, te peilen…hoe ga ik me verhouden tot jou? Aan de andere kant ook omdat ze misschien de kijker willen bevragen “vertel jij mij wie IK ben”? Kijk naar mij. Maar ook kijken ze je aan om de je uit te lokken Ik laat mij zien maar wie ben jij?
Eerder hadden de figuren ze ook geen schaduw. Dat gunde ik ze niet Ze waren in zekere zin nog plat Bestaan ze wel? Inmiddels krijgen sommigen die van me.
Mijn onderwerpen zijn zoals zo mooi gezegd door Bettina Klein, de ongezienen. Transgenders, ouderen, gepeste kinderen. Die moeten zichzelf ook steeds verhouden tot zichzelf en de buitenwereld Iedereen natuurlijk maar deze hebben mijn pijlen op zich gericht. Sterke mensen die ondanks alles volhouden en fragiel zijn.
De beeldentaal van Dorien is glashelder en zeer indringend. Je kunt niet wegkijken je kunt er niet omheen De figuren op haar doeken nemen geen genoegen met oppervlakkige beschouwing. Ze lijken te zeggen, kijk maar , hier ben ik, ik nodig je uit naar mij te kijken, in al mijn naaktheid, in al mijn kwetsbaarheid. Nee niet weglopen, kijk nou even naar me. In een keiharde wereld, waarin soms de buitenkant het belangrijkst lijkt, het uiterlijk vertoon, lijken de schilderijen van Dorien Plaat tegen ons te zeggen, non-verbaal: mijn buitenkant is flinterdun, je mag naar binnen kijken, kijk eens hoe mooi ik ben, nee niet ‘mooi’ in context van een vergankelijk fysiek schoonheidsideaal, maar een soort ‘mooi’ met eeuwigheidswaarde, authenticiteit en dus kwetsbaarheid’ De figuren van Dorien laten zich zien in totale kwetsbaarheid, ze zijn daardoor echter niet zwak maar sterk, juist omdat ze vrede hebben gesloten met hun kwetsbaarheid, van hun kwetsbaarheid houden, er zelfs trots op zijn. Als dat geen mooie boodschap is voor de wereld waarin we leven dan weet ik het niet meer. Wie niet ontroerd wordt door deze kunst, heeft niet goed gekeken, of niet naar de schilderijen, of niet naar zichzelf.
FRANS ELLENBROEK
Bioloog directeur natuurmuseum Brabant en kunstenaar 20 -09-2008