“De vechtschilderijen vind ik het allermooist. Als ik geworsteld heb, niet weet waar ik naar zoek, er eindeloos overheen ben gegaan en hem of haar dan eindelijk ’te pakken’ heb en mezelf daarmee verras. Dat voelt als een overwinning.”

Dorien Plaat is in haar werk geen ‘pleaser’. Ze wil de beschouwer niet sussen met mooie, comfortabele voorstellingen. Voor haar tellen eerlijkheid en een diep gevoel. Het moet schuren, zegt ze zelf.
Dat maakt wel dat de reacties op haar voorstellingen vaak uitgesproken zijn, en sterk
uiteenlopen: Wat de één als ongemakkelijk, pijnlijk of confronterend ervaart, is voor de ander ontroerend, troostrijk of humoristisch.

Het is niet haar bedoeling om te choqueren, maar wel om ‘integer te provoceren’. Want er schuilt wel degelijk een boodschap in haar voorstellingen.
Niet alleen de mensen in haar schilderijen proberen zich staande te houden. Wij allemaal worstelen om ons te verhouden tot onszelf, tot de ander, en tot de wereld om ons heen. Als iedereen zijn onzekerheden zou mogen laten zien, en we wat minder hard over elkaar zouden oordelen, zou het leven aangenamer zijn. De voorstellingen van Dorien Plaat zijn dan ook een oproep tot mededogen en zachtheid.
“Met mijn werk nodig ik mensen uit een beetje meer mens te zijn”

Veel kunst is melancholisch van aard en kan gevoelens van troost of geluk aan ons ontlokken. Troost door verbondenheid en ontroering en door de bereidheid dieper over het leven na te denken…

Uit: Melancholie van de Onrust (2017). Joke J. Hermsen, schrijver en filosoof (1961)